I am also guilty
Ik moet eerlijk zeggen dat ik alle 3 boeken van 50 shades verslonden heb. Net als zoveel anderen onder ons, fantaseerde ik over een rijke dominate miljonair die mij wegvoerde in zijn helicopter/jacht/zweefvliegtuig etc… Het was een taboe doorbrekende boek: erotica geschreven door een vrouw voor vrouwen. En toen de eerste film uitkwam ben ik die ook gaan zien in de cinema. Toen 365 Days met Massimo en zijn zwoele blik op Netflix, heb ik ook gretig naar gekeken. Ik ging meteen op zoek naar een telescopische spreidstand (heb ik ondertussen).
Realiteit is niet sexy
Wat ik toen niet opmerkte, omdat ik ook niet voldoende kennis had, was de toxisch en eenzijdig beeld van kink en bdsm. Denk maar aan: ontvoering, gedwongen anticonceptie nemen, controle, machtsmisbruik, narcisme, traumabonding,…
De belangrijkste concepten en waardes zoals safe, sane & consent, kwam weinig of niet aanbod.
Uiteindelijk blijven het erotisch fantasiewerken. Pagina’s beschrijvingen over hoe 2 personen onderhandelen over hun kinky verlangens is geen pageturner.
Beeld je in dat 50 shades of Grey film bestaat uit
- 60 minuten diepe gesprekken tussen Ana en Christian over hun verleden & trauma’s, waarom ze bdsm willen doen, wat hun intenties en verwachtingen zijn, wat hun trigggers zijn,
- 20 minuten over risico’s inschatten en veiligheidsmaatregelen nemen
- 10 minuten spelscene en helemaal geen penetratie seks.
Ja, das niet sexy he.
Toxic fantasiebeeld
Net als veel kinksters en BDSM’ers, zit ik met een dubbelgevoel: boeken, films en reportages à là 50 shades of Grey haalt het kink en BDSM uit het donkere, kerker, taboesfeer. Het zijn kansen om een gesprek te starten over verborgen verlangens en taboes.
Tegelijkertijd wordt er wel een eenzijdig en niet-representatieve beeld gegeven over kink & bdsm in praktijk. Het is en blijft een te positief, geromantiseerd fantasie.
Die overdreven fantasiebeeld van bdsm en kink wordt versterkt en bevestig door de media. Regelmatig zie ik weer een reportage voorbijkomen, met dezelfde eentonig en toxisch verhaallijn.
Ik ben geen heilige
Mijn persoonlijk ergernis is dat sommige mensen denken dat dit de werkelijkheid is. Dus als ze de kink & bdsm wereld instappen, moeten/mogen/kunnen ze dat soort toxisch gedrag kopiëren. Hoe vaak ben ik geen Doms tegengekomen die zeggen: “mijn sub heeft niks te zeggen. Mijn sub moet gewoon doen wat ik zeg, want ik ben de Dom.”. Mijn hart bloedt bij de zoveelste verhaal van een newbie sub over hoe er misbruik van hen werd gemaakt omdat ze dachten dat zo moest zijn.
Ik ben geen heilige want ik ben ook op de 50 shades/365days hype gesprongen. Mijn eerste paar workshops heb ik zo gepromoot. Maar nu ik beter weet, doe ik het anders en geef ik ook anders door.
Kink en bdsm educatie
Er is meer educatie nodig om een realistische beeld te geven van kink & bdsm.
Mensen opties en keuzes tonen zodat ze zelfzeker en geïnformeerd kunnen starten aan kink & bdsm. Aandacht geven aan veiligheid: niet enkel fysieke veiligheid, maar ook mentaal, emotioneel en sociaal veiligheid. Gesprekken optrekken naar emotionele en psychische aspecten van kink & bdsm.
Ik moedig een inclusiever en diverser beeld van kink & bdsm. Laten we samen weg stappen van die klassiek beeld: Dom met six pack in een leren pak, zwaaiend met zweep naar zijn sub, perfect lichaam, die geketend is, ergens in een donker kelder.
Dat is wat ik probeer te doen met mijn workshops. Om toch anders te zijn in een wereld die al anders is.