It’s ghost season
Halloween, Allerheiligen, Allerzielen, Dias de los Muertos, Samhain,… De laatste dagen van oktober en eerste dagen van november staan in teken van verleden, van afscheid nemen, eindes en mensen die (plotseling) uit ons leven verdwijnen. Er hangt een mysterieuze, spooky sfeer.
Dus het lijkt me ideaal om over ghosting-fenomeen in relaties te hebben.
The easy way out
Jullie zijn al een tijdje aan het chatten of hebben al wat dates achter de rug. En ineens niks meer. Plotseling is de andere partij verdwenen van de aardbol. Je berichten worden niet meer gelezen of beantwoord. Zonder enig reden of aanleiding of uitleg, zijn alle contacten verbroken. Poef: verdwenen als een geest.
In de digitale tijdperk is het helaas een veel voorkomende fenomeen. Het is de “easy way out”. Helaas is het niet beperkt tot dating scene. Ghosting komt voor in alle soorten relaties.
Got a long list of ghosters
De aantal keren dat ik geghost ben, kan ik al niet meer bijhouden
- Op dating apps met matches
- Na een eerste, tweede, derde date
- Na een jaar lang relatie of situatie (hoe je noem je het ook tegenwoordig)
- Na sollicitatiegesprekken (We bellen je nog)
- Jarenlange vriendschappen
- Professionele samenwerkingen
- …
En ik heb zelf ook veel geghost.
- op dating apps, omdat ik niet durf te zeggen dat ik geen interesse meer heb
- na een ruzie met ex-lover, omdat ik niet weet hoe ik het moest goed maken
- bij een vriendin omdat ik niet in woorden kan brengen dat we uit elkaar zijn gegroeid
- bij een (ex-)collega omdat mijn ego gekwetst was
- bij een familielid omdat ik de confrontatie uit de weg wou gaan
Allemaal omdat ik niet wist hoe ik afscheid moest nemen. Bovendien wist ik niet hoe ik moest omgaan met al die ugly emoties van de andere partij (verdriet, woede, teleurstelling, onbegrip,…)
Dat heb ik nooit geleerd.
Geen mirakel-oplossing
Ik heb er leren omgaan met de ghosts in mijn leven. Ik heb geen mirakel-oplossing. Want ik kan nooit voorkomen dat iemand mij ghost. Dan moet ik me afsluiten van alle relaties en interacties met andere mensen.
Ja, het doet verdomd nog pijn als ik weer geghost ben. Het onderdrukken of verstoppen helpt mij niet en maakt het lijden alleen langer. Ik surf nu mee op de intense golven van verdriet, teleurstelling, woede, wraakgevoelens, zelfmedelijden,... Er doorheen gaan, dat zegt mij psychologe.
Meestal duurt die fase veel korter dan ik dacht en verwacht. Want op een bepaalde moment voel ik die keerpunt van keuze. Ik kan kiezen om te rouwen over het verleden of te focussen op mijn toekomst.
Wat heb ik nodig? Wat kan ik voor mezelf doen? Hoe kan ik mijn behoefte van closure zelf vervullen?
Ik geef het niet door
Als mijn zelfzorg-kopje weer vol is, heb ik weer energie om aandacht naar de buitenwereld te richten.
Hoe ga ik zelf in de toekomst om met moeilijke, oncomfortabel situaties. Hoe neem ik op een respectvolle manier afscheid. Wat neem ik mee als ik een slechte boodschap moet overbrengen.
Zo stopt het ghosting-trend bij mij. Ik geef het niet door aan een andere.
Ik ben niet dankbaar
Vroeger zei ik altijd: “ik ben dankbaar voor deze slechte ervaring want zo krijg ik weer een kans om te groeien”. Dat voelt nu zo toxisch positief aan. Alsof ik nog meer slechte ervaringen uitnodig in mijn leven.
Nu zeg ik: “Hell no, ik ben woest op je. Fuck you, it’s you and not me. Ik begrijp wel waarom je het doet, maar dat betekent niet dat ik je gedrag goedkeur.”
Gewoon eerlijk zijn met mijn gevoelens met mezelf.