What the fuck
Gisteren had ik een gigantisch black-out tijdens de shibari workshop. Ik kon geen single column tie meer maken. Ik had mijn touwen vast en huppa licht was uit.
Ik heb de afgelopen weken, maanden 100’en keren de single column tie geknoopt. En toch op dat moment wist ik het niet meer.
In mijn ooghoek zag ik de rest al ijverig aan de half-suspension oefening beginnen. Sommige met TK’s en complexe harnassen. En ik zat nog te klungelen met mijn single colum tie. En mijn rope-partner, die ik just ontmoet heb, zat te kijken en wachten.

Paniek
Ik voelde mijn paniek toenemen. Dat snauwende perfectionisme stem in mij maakte het maar erger:
“Hoe ga jij in november zelf een shibari workshop geven als je nog geen SCT kan onthouden? Je had moeten oefenen he. Je bent nog niet goed genoeg. Allez, waarom blokkeer je nu weer? Je kan toch veel beter. etc…”
Ik paniekeer meer, probeer toch iets te herinneren, maar de black-out werd erger. Dus paniekeer ik meer, etc etc…

Helpt dit mij?
In die duisternis van de black-out, verscheen een lichtpuntje. Iets wat mijn psycholoog mij laatst vroeg: “Helpt dit jou?”
Helpt paniekeren mij?
Nee, als ik blijf forceren en druk oefenen om iets te doen, ga ik meer blokkeren.
Dus ik nam een stapje terug.
Tegen mijn rope partner zei ik: “Ik heb effe nodig om na te denken hoe ik de SCT best kan doen voor half-suspension. Een momentje aub.” Ondertussen ademde ik een paar keer diep in en uit.
En ineens hoor ik rondom mij ook anderen struggelen: “Hoe doe ik weer een overhand knot? Hoe zat het weer die single column tie?” De ambitieuze TK’s en hanassen zijn ondertussen ingeruild voor simpeler ties.
Verbinding
Ik voelde me ineens ontspannen, want ik ben niet alleen. Het is een fucking moeilijke oefening. Waarom ben ik zoveel druk op mezelf aan het leggen?
Zodra ik door had dat ik aan niemand iets moest bewijzen, voelde ik geen paniek meer.
Ik was de essentie van shibari vergeten: VERBINDING.
Dat op eerste plaats verbinding met mezelf, tussen mijn lichaam en mind. En verbinding met mijn rope partner.
In plaats van met mijn mind te knopen, moest ik even alles loslaten en vertrouwen hebben.
Zodra ik dit in zag, was de single column tie er ineens. Daarna zat ik terug in de flow. Instinctief zag ik de volgende stap, wist ik wat te doen.

Het overkomt zelfs de beste
Waarom deel ik mijn genante black-out moment met je?
Zodat je weet dat zelfs de beste, meest geoefende, de meest zelfzekere onderons zal falen, een black-out krijgt. Die met de meeste jaren ervaringen en kennis weet het ook niet altijd alles.
Is het met shibari of iets anders, kan altijd en iedereen overkomen.
Twijfels, angst, schaamte, “ik ben niet goed genoeg”, “ik ga het niet kunnen”, “die niveau ga ik nooit halen”,etc… dat is menselijk kwetsbaarheid.
Laat dat je niet tegenhouden om te experimenteren, te falen en te slagen (impact play pun).
P.s.: Deze ervaring krijgt een plaats in de “a taste of shibari”-workshop. Newbie riggers krijgen tips om om te gaan met black-outs en andere “ik-weet-het-niet-meer” situaties.